ΛΟΥΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
ΛΟΥΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Η στιγμή έφτασε!..
Η οσμή του πολέμου πλημμύριζε την ατμόσφαιρα. Οι μαύροι πολεμιστές είχαν παραταχτεί ήδη μπροστά από τη χιλιοκαμένη πόλη που μόλις είχαν κατακτήσει. Μέσα από τα ερείπια και τις σορούς των νεκρών πολεμιστών ακούγονταν κλάματα και κραυγές φόβου από τα λίγα γυναικόπαιδα που είχαν μείνει ζωντανά μέσα στην πόλη. Οι εχθροί κοπανούσαν με τις ματωμένες μαύρες λεπίδες τις ασπίδες τους,τα δόρατα έτριζαν και οι τοξότες είχαν ήδη τεντώσει τις χορδές των τόξων τους και περίμεναν τη στιγμή που ο αρχηγός τους θα έδινε το σήμα να ρίξουν και να εξοντώσουν καθετί που κινιόταν πάνω στην καμένη πεδιάδα που το αίμα έρρεε ποτάμι από σώματα νεκρών πολεμιστών χωρικών και πατεράδων οι οποίοι είχαν δώσει τη ζωή τους για να προστατέψουν τις οικογένειες τους και το βασιλιά Πίσο. Από τους λόφους ανέτελε ο ήλιος και μαζί του ανέτελε και μια τελευταία ελπίδα ξεπροβάλλοντας η στρατιά του λευκού Ιππότη.
Η στιγμή ήταν βουτηγμένη μέσα σε φόβο και σκοτάδι. Όμως η βροντερή φωνή του Ιππότη άρχισε να δίνει εντολές :<<Τα ακόντια μπροστά, τα σπαθιά πίσω και οι τοξότες τελευταίοι με τα τόξα να κοιτάνε τον μαύρο ουρανό>>. Οι στρατιώτες φονεύονταν και αυτός ο τρόμος αποτυπωνόταν στο βλέμμα τους . Ο Ιππότης το έβλεπε και για αυτό τράβηξε τη λευκή λεπίδα του και τη σήκωσε στον αέρα. Η σκηνή ήταν φοβερή. Λουσμένος στο φως του ηλίου σαν μια δέσμη φωτός ο γενναίος πολεμιστής είπε :<< Αυτή δεν είναι μια κοινή μέρα. Είναι η μέρα που θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Αυτή δεν είναι η μέρα του ενός αλλά των άλλων. Αυτή είναι η μέρα που θα μιλήσουν τα σπαθιά, είναι η μέρα που το φως θα καταπατήσει το σκοτάδι. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ. Μην βάζετε το κεφάλι κάτω Αλλά σηκώστε το ψηλά και φανταστείτε τον καταγάλανο ουρανό που θα υπάρχει μετά από αυτή τη μάχη>>.
Η σιωπή ήταν νεκρική τα κλάματα και οι φωνές των τρομαγμένων μωρών ησύχασαν.
Φύσηξε ένα απαλό αεράκι δροσιάς και φρεσκάδας σπάζοντας την οσμή του φόβου που επικρατούσε . Σαν να ήταν ένα σημάδι από τους θεούς ότι η νίκη ήταν κοντά. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος ακούστηκε μια φωνή να φωνάζει<<ΘΑΝΑΤΟΣ>> και σώπασε μετά, όμως ακούστηκε ξανά μαζί με μια δεύτερη αυτή τη φορά και μια τρίτη άρχισε και μέσα σε λίγα λεπτά όλος ο κόσμος αντηχούσε από την λέξη : <<ΘΑΝΑΤΟΣ>>. Τότε… τότε οι σάλπιγγες φύσηξαν τρίζοντας τα κλαδιά των δέντρων και τα ερείπια της πόλης, και ο λευκός ιππότης μαζί με τον στρατό του ξεχύθηκε σαν άγριος Χείμαρρος παράλληλα με την ανατολή του ηλίου και όλοι μαζί είπαν τη λέξη <<ΕΛΠΙΔΑ>>.
Η στιγμή είχε πλέον φτάσει στο αποκορύφωμα της όλοι μαζί έτρεξαν να κατατροπώσουν τη μαυρίλα και το χάος.
Οι πολεμιστές του μαύρου δάσους δείλιασαν ,ας ήταν περισσότεροι , οι χορδές των τόξων χαλάρωσαν και οι εχθροί κοιτώντας την καταστροφή που είχαν σπείρει κατεβάζοντας τις λεπίδες τους παρέδωσαν τη ζωή τους στην ελπίδα που ξαναγεννιόταν μέσα από τις στάχτες της.
Ο Ελπιδοφόρος
